(1) Dzisiaj, elektromagnetyzm udowadnia, że jesteśmy znacznie oddaleni od tego co jest nauczane dzieciom, łudząc je, że na podstawie prymitywnej chmury (piętnaście miliardów lat temu), gwiazdy narodziły się z jednej strony i planety z drugiej wraz z satelitami pośrodku, i wszystko to poruszające się prawidłowymi ruchami. Powiadam wam, w chwili gdy wydobędziecie z waszych medytacji takie potworności, i kiedy będziecie odnosić się do proroków i Syna człowieczego, wtedy wydobędziecie się ze snu nieświadomości, a świat się zmieni ; ponieważ będziecie widzieli, słyszeli i rozumieli co było, i co będzie.
(2) Ażeby tak się stało, zrozumcie, że Słońce było dawniej porównywalne do Jowisza w dzisiejszych czasach, i że, w chwili gdy rozjaśniło się ono (tak jak to zrobi Jowisz), wywołał on poprzez jego podmuch zmianę ustalonego porządku w jego rodzinie. Gdy tak stało się, Pluton, Księżyc, Merkury, Mars, może Wenus, pozostawiły swoje pierwotne pierścienie i ochłodziły się, podczas gdy Ziemia, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun tego nie uczyniły. Chociaż potrącone, te ostatnie planety pozostały na swoim pierścieniu, który nigdy nie zaprzestał je nagrzewać. Tak więc, i w przeciwieństwie do tych, które opuściły swój pierścień, ich działalność nigdy nie przestała wzrastać. Dlatego, kilka z nich, a szczególnie te najbardziej oddalone, wytworzyły satelity. I kiedy te ostatnie osiągną ilość i wielkość aktualnych planet Słońca, te odległe planety staną się z kolei gwiazdą. Zwróćmy więc uwagę na przebieg, dzięki któremu są one zdolne do stworzenia ich własnej gwiezdnej rodziny w niebie.
Powstawanie rdzeni ciała niebieskiego
(3) Podobnie jak kobieta, planeta rozwija się aż do wieku rozrodczego. W chwili gdy przyszedł na to czas, pierwszy stworzony pierścień nasyca się poprzez dużo większe dostarczenie niż zużycie, które jest kolejne po ekspansji tego pierścienia. A wtedy jesteśmy świadkami narodzin perły satelity. Następnie, jak to widzieliśmy, pierścień ten odsuwa satelitę, aby zrobić miejsce dla następnych narodzin. Tak więc, to pierścienie, po stworzeniu satelitów, ustalają kolejność w planetarnej rodzinie, która stanie się gwiezdną rodziną.
(4) Na rysunku poniżej, obserwujemy moment, w którym następuje punkt styczności i w jaki sposób przepływ elektronów kierujący się w to miejsce, staje się wielką perłą żelazoniklu. Gdy płynna i żelazna perła ta ochładza się, staje się ona sztywną masą, na której cała elektryczność pierścienia odtąd przechodzi, rozwijając ją, jak się o tym przekonamy.
W chwili gdy to zjawisko stworzenia satelity się odbywa, pojawia się duży błysk w niebie, widoczny z bardzo daleka. Jednakże, jeśli te narodziny miałyby miejsce wokół Ziemi, błysk zostałby z pewnością wzięty jako inne zjawisko. Można byłoby pomyśleć, na przykład, że chodzi o nagły wzrost jasności jakiejś gwiazdy, która pojawiłaby się w biały dzień...
Wzrost rdzeni
(5) W tym procesie narodzin gwiazdy, dostrzegamy również, że jaki by nie był kierunek elektronów na orbicie, są one wszystkie ściągane do punktu styczności. Teraz wiemy, że jest to znane tym, którzy zauważyli w chwili zwarcia, że obecny prąd na przewodzie obustronnym, skupia się na tym punkcie styczności podczas krótkiego czasu trwania tego zjawiska. W tej sytuacji, dzieje się tak samo, metalowa rodząca się perła przyciąga do niej cały prąd. Umieszczona pomiędzy dwoma pół-pierścieniami, które nie mogą się roztopić, jest ona odtąd punktem stałego zwarcia. Z tego powodu, jest ona nieuchronnie elektrycznym opornikiem, który po ochłodzeniu się w swojej masie i namagnesowaniu się w polach magnetycznych jego matki, nagrzewa się na powierzchni poprzez przejście pierścienia, aż do stopienia się. W ten sposób, tworzy się trwałe spawanie elektronów, które stanowią DOSTARCZENIE. Zjawisko te występuje równomiernie na obwodzie kuli, powodując jej wzrost, i stając się wówczas stałym ZUŻYCIEM energii elektrycznej, która tworzy pierścień. Zrozumienie rozwoju satelity jest zatem tylko zrozumieniem tego czym jest spawanie...
(6) Spawanie to występuje równomiernie wokół kuli, a właściwie pod stopionym metalem, którego masa jest sztywna i zimna. Nawet po jego narodzinach, w żaden sposób ciało niebieskie nie jest w stanie stopić się ani czerwienić aż do serca, ponieważ jego powierzchnia roztapia się zanim ciepło nie wniknie w głębokości. Aby to sobie dokładnie wyobrazić, trzeba wiedzieć, że ciepło jest stworzone z fal, które jak to zobaczymy w swoim czasie, są same w sobie wibracjami esencji, która tworzy przestrzeń i masy. Dlatego, ciepło wytworzone przez fale, może tylko odbić się od masy, podobnie jak koniki polne, które opierające się na ziemi, odskakują i skaczą do góry. Z tego powodu, ogromna masa ciała niebieskiego (jego rdzeń) nie może być inna jak tylko zimna i sztywna wewnątrz. Wyłącznie jej obwód nagrzewa się aż do roztopienia się.
(7) Aby zachować rzeczy łatwymi, pomyślcie, że ciała niebieskie rodzą się z pierścieni planety, i z których utrzymują się następnie, aby rosnąć. Otóż, ponieważ elektrony na orbicie wywołują te żelazoniklowe kule, stwierdzamy, że metal ten stanowi niemal całą masę wszystkich ciał niebieskich we wszechświecie ; gdyż skorupa ciał niebieskich jest mało ważna w porównaniu do ich rdzeni, które zajmują prawie ich całą objętość.
Przyszłość satelitów
(8) Badanie zamieszania rodziny słonecznej doprowadza nas do nabycia pewności, że Słońce się zaświeciło nie aż tak dawno, w wyniku eksplozji swojej atmosfery. W chwili gdy to zdarzenie się stało, Księżyc, Merkury, Mars i prawdopodobnie Wenus, mieli wielkość jaką znamy dziś, ponieważ te ciała niebieskie, które się ochłodziły po opuszczeniu ich pierścienia, nie rozwijały się dalej. Ziemia, Jowisz, Saturn, Uran i Neptun, one zwiększyły nieco objętość od tamtego czasu, ponieważ nie opuściły wcale ich pierścienia, z powodów, które poznamy.
(9) Wspominam już tutaj o tym, co się zdarzyło, aby wyjaśnić, że małe satelity rozwijają się aż do posiadania mniej więcej wielkości naszych obecnych planet, i że w chwili, gdy czas ten nadszedł, ich matka nagle się rozjaśniła. Tak więc, powstaje nowa słoneczna rodzina. Ciało niebieskie, które zaświeciło się wedle procesu, o którym będziemy się uczyli, ma nazwę Nowa (nowa gwiazda). A jej satelity, które doznają przez chwilę zamieszania w ich stanie położenia, są wówczas nazywane planetami, ale mimo tego nie przestają się nadal rozwijać. Nasze planety były więc dawniej satelitami Słońca, które jeszcze nie świeciło.
(10) Kiedy porównujemy te dwa rysunki, które przedstawiają rdzeń tego samego satelity, minęło już bardzo dużo gwiezdnego czasu. Rozumiejąc, że sto tysięcy lat dla ciała niebieskiego, to jak jedna godzina dla człowieka, i sto tysięcy lat dla człowieka to jak jedna godzina dla cząstki ; okres czasu zróżnicowany jest ich wielkością. Postrzegamy tutaj, że satelita jest zaledwie żelazoniklową perłą po urodzeniu, następnie rozwija się aż do osiągnięcia wielkości Ziemi. A wtedy, jego rozwój jest złagodzony przez jego wymiary, ponieważ im bardziej jest duży rdzeń, tym wolniej się on rozwija.
Rozwój i ruchliwość satelitów
(11) Satelity nie mogą się rozwijać w nieskończoność, ponieważ planetogwiazda, która posiada określoną aktywność, nie może dopuścić do ich rozwoju poza możliwości jej mocy. Limit wzrostu wskazany jest poprzez wielkość naszych własnych planet, stanowiąc wielkość satelitów, gdy ich matka staje się gwiazdą. Lecz, w chwili gdy się ona świeci, jej ciała niebieskie rozwijają się nadal. Ziemia powiększy prawdopodobnie swoją objętość tak długo jak Słońce będzie zwiększać swoją aktywność. Następnie rozwój Ziemi zastopuje się, w zależności od spadku aktywności słonecznej podczas upływu wieków.
(12) Na razie, zwróćmy uwagę, że satelita ostatnio narodzony jest oczywiście najmniejszy, najbardziej nagrzany i ten, który rozwija się najszybciej. W przeciwieństwie, pierworodny będzie najmniej nagrzany, jeden z największych, jak nie największy, i ten, który rozwijać się będzie proporcjonalnie wolniej. Co może być porównywalne do dzieci z jakiejś rodziny. Ale, nawet będąc już dużym, satelita nigdy nie jest zimny. Jego aktywność jest nadal znaczna, mniej intensywna jednakże niż ta ostatnio urodzonego, który znajduje się w aktywnych siłach swojej matki. Te wyjaśnienia pomogą nam potem wywnioskować z jakiego powodu pewien satelita jest taki a drugi inny.
(13) Postrzegamy tutaj, że planeta ciągnie ze sobą te dwa pierścienie i ich satelity w kierunku jego własnego obrotu. Ale, ponieważ to kierunek obrotu skrętów linii siły określa kierunek obrotu dwóch pół-pierścieni, te mogą obracać się w jednym kierunku jak na rysunku (1) lub w drugim kierunku jak na rysunku (2), wyznaczając ich ruch satelicie. Tutaj, satelita (1) obraca się na wprost kierunku obrotu planety na własnej osi, podczas gdy satelita (2) obraca się na własnej osi w kierunku wstecznym. Ich ścieżka jest jednakże identyczna, z tym że jeden obraca się w jedną stronę, podczas gdy drugi obraca się w stronę przeciwną. Jest to bardzo ważne do zapamiętania, ponieważ do tej pory nikt nie był w stanie wytłumaczyć, dlaczego niektóre satelity obracają się w kierunku przeciwnym do kierunku obrotu ich planety. W chwili gdy planeta staje się gwiazdą, jej satelity (które stały się wówczas planetami) zachowują ich ruch obrotu. Dlatego istnieją również planety, które obracają się w kierunku wstecznym.
(14) To co właśnie zobaczyliśmy, jest wzorem obrotu wszystkich ciał niebieskich w niebie, włącznie z gwiazdami. Jednak, tak długo jak satelita nie osiągnął wielkości planety i jest jeszcze bardzo mały, to prawdopodobnie nie obraca się on jeszcze na własnej osi. Powiedzmy, że podczas całkowitego obrotu wciąż okazuje on tą samą stronę planecie, która go urodziła, ponieważ nie jest on jeszcze całkowicie okrągły. Ma on niezrównoważony kształt. Ale to nie będzie trwać wiecznie, ponieważ pozostając planetą wraz z wielkością i znaczną aktywnością, zaokrągli się on bardziej symetrycznie i w końcu będzie się obracać na własnej osi, jak to jest pokazane na rysunku.
Powstawanie skorupy satelitów
(15) Musimy zwrócić wielką uwagę na to co dotyczy nagrzewania ciał niebieskich, wywołane przez przejście pierścienia, na którym się one rozwijają, ponieważ widzieliśmy, że nagrzewanie to nie może być wykonane w całkowitej masie, lecz wyłącznie na zewnątrz niej, nawet jeśli te ciała są małe. Aby dobrze to zrozumieć, przypomnijmy sobie, że elektrony płyną na przewodach a nie wewnątrz nich, i pamiętajmy o kuli naładowanej energią elektryczną, która zostaje ograniczona na jej powierzchni.
(16) Lecz, wyjaśnienia te na temat narodzin, wzrostu i rozwoju satelitów, rzucają światło na pochodzenie i na ruch wszystkich ciał niebieskich. Teraz musimy do tego dodać powstawanie skorupy, które rozpoczyna się od narodzin rdzeni, i szczególnie od chwili kiedy rumieni się on na swoim obwodzie. Dlatego nazywamy skorupą, całą jej część od krawędzi rdzeni aż do samej powierzchni.
(17) Po pierwsze, należy zrozumieć, że ciało niebieskie rodzi się zawsze w łonie galaktyki, gdzie znajdują się obfite obłoki kurzu, dymu, pary, przeróżne kryształy, i wszystkie rodzaje ciał. Te błądzące produkty w przestrzeni, które spadają bez przerwy na naszą ziemię, pochodzą wszystkie z działalności ciał niebieskich i ich wyginięciem występującym w środku Galaktyki, na końcu ścieżki ich życia. Dowiemy się o tym, i zobaczymy, że nic nie jest bezużyteczne w niebie, gdzie wszystko jest doskonałością.
(18) Rozumiemy, że w chwili jego narodzin, namagnesowany rdzeń może już okryć się pewną warstwą pyłów galaktycznych, przez które przeszła gwiezdna rodzina, do której ten stworzony satelita należy. I, w chwili gdy, nagrzewa się i zarumienia on pod tymi pyłami, rozpoczyna się wtedy proces chemiczny, który nie ustanie w powiększaniu jego skorupy w ciągu całego jego rozwoju. Zatem, nie moglibyśmy dostrzec zarumienienia się rdzenia satelity, ponieważ w chwili gdy się to dzieje, jest już on pokryty cienką warstwą pyłów z przestrzeni, Ale, przy styczności z rdzeniem, substancje te roztapiają się stopniowo w dużym cieple. Stanowią one wtedy, wraz z wieloma substancjami, które pochodzą z metalu w stanie topnienia, to co nazywamy magmą.
(19) Pyły z przestrzeni wprowadzają więc proces chemiczny tworzenia skorupy, którą rdzeń poprowadzi dalej i wzmocni, dopóki jej wymiary nie zostaną porównywalne do tych dotyczących skorupy ziemskiej ; ponieważ skorupa pochodzi z magmy i z jej transformacji. W istocie, lawa jest częścią płynną magmy, która zmienia swój stan poprzez różnicę temperatury, która nie ustaje w zmianie od krawędzi rdzenia aż do samej powierzchni. W ten sposób, widzimy, że skorupa satelity rozwija się stale, że jest ona gorąca w swojej dolnej części w kontakcie z rdzeniem, i coraz mniej ciepła w swojej grubości aż do samej powierzchni, gdzie jest bardziej zimna i przybiera formę stężałej warstwy.
(20) Jednakże, nie trzeba mylić ilość materii, która przybywa z przestrzeni z tą, która jest wydzielana przez rdzeń, ponieważ ta ostatnia jest o wiele większa niż ta poprzednia. Ale czy pyły z przestrzeni nie pochodzą z tlenków wyprodukowanych przez rdzeń ciał niebieskich, i przez nich wyłącznie ? Tak właśnie jest. Dlatego, jakie by nie było jej pochodzenie, materia ta jest produktem działalności elektromagnetycznej, która jest ona sama fizyką i chemią. Roztapianie się żelaza (żelazoniklu) tworzy także różne rodzaje gazów takich jak hel, wodór i jeszcze inne, które trafiają w końcu do atmosfery.
(21) Dla naszej wiedzy, ważne jest zrozumieć, że rdzeń rozwija się POD częścią rozgrzaną i płynną materii, i że skorupa, ona, rozwija się NA tej ostatniej. Jest również oczywiste, że gazy wytworzone przez gorąco rdzeni trafia na powierzchnię wywołując powstanie dużych pękających baniek. Można to porównać do ciasta, które powoli się gotuje, ale na miarę ciała niebieskiego.
(22) Te wybuchy gazów nie mogą pozostawić śladów dopóki skorupa swobodnie je przepuszcza. Ale, w chwili gdy górne warstwy, narażone przez długi czas na zimno, tworzą w końcu gazoszczelną skorupę, gazy te umieszczają się wówczas stopniowo pod tymi warstwami i w końcu je podnoszą. Tak więc, powstają kopuły na powierzchni ciała niebieskiego, osiągając nawet gigantyczne rozmiary, i które po ich pęknięciu, wywołują kratery : krążki. Z tymi oczywistymi wyjaśnieniami, tajemnica kraterów się rozpada. Ponieważ jest bowiem oczywiste, że nie były one dokonane przez meteoryty, nawet jeśli te ostatnie pozostawiły kilka śladów na powierzchni. Nie, wyłącznie gazy są za to odpowiedzialne, i udowodnimy to.
Satelity Jowisza
(23) A teraz pozostawmy zasady egzystencji ciał niebieskich, i rozpatrzmy uważnie rodzinę Jowisza, wyłącznie z jego czterema satelitami, które wystarczająco udowodnią to co uczymy na temat narodzin i rozwoju ciał niebieskich. Ale przed tym, przypomnijmy sobie, że każde ciało niebieskie w niebie, czy jest satelitą czy planetą lub gwiazdą, jest magnesem ; w związku z tym ciałem solidnym, którego działalność elektromagnetyczna jest zmienna. Otóż, naukowcy pouczają dzieci, że planetogwiazdy i Słońce są kulami z gazu.... Nie, Słońce nie jest kulą z gazu, ani Jowisz , ani inne ciało niebieskie ! Jak w istocie było by możliwe, żeby kule z gazu posiadały magnetosferę, linie siły i pierścienie wraz z satelitami na orbicie, które one same nie są gazem ? I w jaki sposób te satelity niegazowe byłyby w stanie rozwijać się, oddalać się, regularnie obracać się wokół ich osi, i być umieszczone w określonych odległościach od planety, która ona sama byłaby z gazu ?
(24) Nie, gdyż odpychając się wzajemnie, atomy gazu zawsze wypełniają ich pojemność. W niebie, gazy zachowują się tak samo. Nie mogą one w żaden sposób zamienić się w kule i stać się magnesami, ponieważ jest niewątpliwe, że ciała niebieskie są magnesami. Co oznacza, że są metalowe a nie z gazu ! Odrzućcie więc myśl, że Jowisz, Saturn, Uran i Neptun są kulami z gazu ; ponieważ są one ciałami solidnymi, ciałami niebieskimi masywnymi otoczone przez gigantyczne atmosfery. Stąd, należy wstrzymać się brać te atmosfery za całość ich masy.
(25) Oto Jowisz i pozycja jego podstawowych satelitów w przybliżonej relacji ich mas. Aby uprościć ilustrację, namagnesowane masy te są tutaj pozbawione skorupy, magmy i atmosfery. Ale postrzegamy, że największe satelity są najbardziej oddalone od Jowisza, i że znamy teraz tego powody. Rozumiemy również bardzo dobrze , że Io (najbliższy) posiada dużą działalność elektromagnetyczną, która objawia się poprzez wybuchy gazów, podczas gdy Europa, Ganimedes i Kallisto (bardziej oddalone i trochę mniej aktywne) są już bardziej pokryte lodem i kraterami, pochodzącymi także z tych obfitych wybuchów, które wystąpiły tam wcześniej.
(26) Widzieliśmy, że satelita jest bardzo gorący gdy jest on mały, i że z tego powodu, otacza się on stopniowo skorupą, która nie ustaje grubieć podczas swojego rozwoju. Narażone na zimno, górne warstwy stają się coraz bardziej zwarte, przez co gazy mają więcej trudności, aby się wydostać. To z tego powodu krążki pozostawione przez wybuchy gazów istnieją w obfitości na Ganimedes i Kallisto, dużo starszych niż Europa i Io.
(27) Spójrzmy więc na te cztery podstawowe satelity Jowisza , dzięki którym pojmujemy wszystkie satelity, wszystkie planety a nawet gwiazdy ! Ponieważ kilkoro z tych czterech małych ciał niebieskich, jak nie czterech, staną się gwiazdą po kolei. Możemy więc uznać jakby chodziło o rozwój jednego z nich w czasie. Oto jak należy na nie patrzeć :
• IO, ostatni narodzony z nich czterech, jest najbardziej zbliżony do Jowisza. Jest on w związku z tym bardzo aktywny i jego rdzeń jest bardzo gorący. Jeszcze małej grubości, jego miękka i gorąca skorupa jest w walce z gazami, które obficie produkowane, wydobywają się na powierzchnię gdzie wybuchają one i powoli tworzą jego atmosferę. Wulkanizm jest zatem bardzo intensywny w tej chwili.
• EUROPA, następny satelita starszy od Io, jest bardziej oddalony od Jowisza i trochę mniej gorący wewnątrz. Jego aktywność jest mniej nasilona. W ten sposób, zewnętrzne zimno zapanowało na powierzchni. Z tego powodu, gazy się skraplają i produkują wodę, która zamarza na powierzchni. Lecz pod tym lodem, i ze względu na wewnętrzne gorąco, woda istnieje prawdopodobne również w stanie ciekłym, wsączona w skorupę. Jednakże, ponieważ zimno powoduje kurczenie, górne warstwy skorupy zaczynają kurczyć się same w sobie tworząc szczeliny i małe uskoki pod lodem. Przekonamy się później, że uskoki te były na Ziemi przyczyną grzbietów, które odgraniczają nasze kontynenty częściowo zanurzone, ponieważ Ziemia, jak i wszystkie ciała niebieskie, była dawniej podobna do tych satelitów.
• GANIMEDES, starszy od dwóch poprzednich, jest większy i trochę mniej gorący niż Europa, ponieważ skutki elektrycznego oporu zmniejszają się stopniowo, w miarę wzrostu rdzenia. Jego aktywność jest zatem proporcjonalnie zmniejszona. Niemniej, rdzeń pozostaje zewnętrznie gorący i wciąż wydziela wobec tego gazy, które również skraplają się i zamrażają na jego powierzchni. Ale, dużo dłużej narażone na zewnętrzne zimno, które je utwardza, górne warstwy skorupy stają się w końcu szczelniejsze gazom. Te stopniowo gromadzą się pod tymi warstwami i tworzą gigantyczne kopuły, które wybuchają po kolei w miarę upływu wieków, tworząc kratery. Pyły, wytworzone przez te wybuchy pokrywają zamrożoną powierzchnię.
• KALLISTO, starszy i bardziej oddalony od aktywnych sił Jowisza, ma więcej kraterów niż Ganimedes, ponieważ zjawisko ich rozwoju było dłużej powtarzane w miarę upływu wieków. I z tego samego powodu jest jeszcze więcej lodów i pyłu, które pokrywają jego powierzchnię, ponieważ każdy wybuch gazu kończy się obfitymi krystalizacjami i obłokami pyłu.
(28) Wyjaśnienia te o satelitach Jowisza, wprowadzają nas w konkretność, i potwierdzają naukę na temat aktywności elektromagnetycznej. Ponadto, tłumacząc powstawanie skorupy satelitów i rozwój ich atmosfery, która skrapla się i zamraża częściowo, wyjaśniamy powstawanie planet, które były wszystkie podobnymi małymi ciałami niebieskimi w dawnych czasach, kiedy Słońce było ono same jak Jowisz w dzisiejszych czasach.
(29) Z wiedzą o tym co zna dzisiaj świat na temat satelitów Jowisza, sprawdźmy więc czy są one zgodne z tym, co nauczamy. Jak to było pokazane, Io jest jeszcze małym opornikiem znajdującym się w bardzo silnym elektrycznym prądzie. Podczas gdy oddalając się od Jowisza i wzrastając, stanie się on opornikiem o znacznej objętości wewnątrz sił, które staną się dla niego mniej aktywne. Stąd, jego aktywność będzie zmuszona się zmniejszyć proporcjonalnie.
(30) Lecz ci, którzy ignorują aktywność elektromagnetyczną ciał niebieskich, i którzy w ten sposób mylą wszystkie zjawiska, twierdzą oczywiście, że to nie aktywność, lecz gęstość satelitów która zmniejsza się stopniowo, względem oddalania się od Jowisza... Jest to bardzo duży błąd w ocenianiu, ponieważ gęstość magnesów z żelazoniklu jest niezmienna. To co jest zmienne, to aktywność elektromagnetyczna i wpływy, które ta aktywność wywiera na ciałach i na ciałach niebieskich w okolicach. Odnieśmy się jednakże do obserwacji astronomów, i zamieńmy gęstość na aktywność. I spójrzmy następnie ostatni raz na to co się dzieje na tych satelitach tak, aby każdy znał prawdę :
(31) W tabeli tej, widzimy jednocześnie odległość, która oddziela każdego satelitę od centrum Jowisza, ich aktywność elektromagnetyczną, podobnie jak stan ich powierzchni. Zgodnie z poprzednimi wyjaśnieniami, jeśli oddalamy Io od Jowisza i położymy go obok Kallisto (jakby chodziło o to samo ciało niebieskie, które się rozwija i zmienia), zobaczylibyśmy jego aktywność proporcjonalnie zmniejszającą się do rozwoju jego wielkości i jego odległości od Jowisza. Co spowodowałoby ochłodzenie jego powierzchni, tak jak i nieuniknione powstawanie kraterów i lodu, które po trochu pokryłby powierzchnię.
(32) Tutaj mamy potwierdzenie, że wszystko co widzieliśmy na temat satelitów jest całkowicie sprawdzalne i niewątpliwe. Zatrzymajcie waszą uwagę na stopniowej zmianie aktywności i stanu powierzchni satelity, którego oddalalibyśmy od Jowisza, a objawi wam się, że wyjaśnienia są poprawne.
(33) Nie należy jednakże myśleć, że Jowisz zaświeci się wraz z jego czterema głównymi satelitami w takim stanie w jakim są ; ponieważ powiększą się one jeszcze bardziej z czasem, jak również Jowisz. Możliwe jest również, że ten ostatni nie zakończy jeszcze zwiększać ilości znanych jego satelitów. I być może to wśród najmniejszych, o których nie wspominaliśmy, lub wśród tych co pojawią się, znajduje się jego Ziemia, która narodzi świat pokrewny naszemu. Jednak, nie jest istotne wiedzieć który z nich zostanie wybrany, lecz że nastąpi to tak w tej rodzinie i że tak samo się dzieje ze wszystkimi rodzinami w niebie.
